Cando unu babbu morit


 No est una morte cale si siat.

Est una fratura invisìbile chi ti si ficat in petorras, mancari sigas a rìere.
Ca unu babbu no est petzi un'òmine.
Est cuddu muru chi pessaias esseret eternu.
Est cuddu èssere umanu imperfetu chi, a manera sua, b'est semper istadu.
Cando unu babbu morit, su mundu non s’arrezet… ma su mundu tuo mudat.
Sos àteros sighint cun sa vida issoro.
Sas noas andant a in antis.
Sas retes sotziales non si nch’istudant.
Ma tue… tue imparas it’est su mudìmene. Su mudìmene beru.
Cuddu mudìmene chi abbòghinat in sas dies ditzosas, cando ti mancat s'abbratzu suo.
Cuddu mudìmene chi a cada cumpleannu sedet in mesa e si ponet in sa cadrea bòida sua.
Cuddu mudìmene chi t'acumpàngiat cando faghes carchi cosa de primore… e non tenes prus a chie lu contare.
Issu no est istadu petzi chie chi t'at dadu sa vida, est istadu chie t'at insinnadu a non t'isporares, a ti nde torrare a pesares cando ruias, a ti callares cando carchi cosa ti “doliat”, a gherrares in custu mundu sena pesare tropu abbolotu.
E mancari non t'apat naradu a s'ispissu chi t'amaiat… tue l'ischias.

Cando morit unu babbu… morit fintzas una parte de tene.
Morit sa parte chi crediat de tènnere semper calicunu in ue ti parares si totu andaiat male.
Morit sa seguridade de ischire chi, mancari ti faddias, issu ti diat àere semper amparadu.
Morit cuddu “nde arresono cun babbu” chi non podes prus nàrrere.

Ma naschet fintzas carchi cosa.
Naschet unu respetu prus profundu pro sa vida.
Unu bisòngiu de onorare su chi t'at lassadu, fintzas cun s'ànima a cantos.
Naschet s'abitùdine de faeddare cun su chelu, de pedire sinnos, de mirare in artu onzi borta chi tenes bisòngiu de unu cussìgiu e de li nàrrere: “Ba’… minte•mi ànimu. Ca oe m'intendo pèrditu.”
E emmo… pranghes.
Pranghes cando ses solu.
Cando neune ti bidet.
Cando neune ti pedit nudda.
Ca b'at dolores chi non s'ispiegant.
B'at ausèntzias chi non sanant.
E mancari su tempus colat… non ti nche passant.
S'imparat petzi a bi cunvìvere.
Ca unu babbu est ùnicu.
Non tenet supridores.
No b’at figura simigiante.
Non b'at neune chi potzat pigare su postu suo.
E sa die chi non b'est prus, cumprendes totu su chi fiat sa presèntzia sua.
Sos mudìmenes suos, sos cussìgios suos, sas brigas suas, sos sacrifìtzios suos.
E mescamente… s'amore suo.
Cuddu amore mudu suo, a bortas grispu, a bortas istrambecu, ma gasi de assentu chi lu reconnosches fintzas cando non b'est prus.
Tando, si babbu tuo est galu in vida… faedda•li.
Abbratza•lu.
Perdona•lu, si servit.
Faghe•li ischire chi l'amas.
Ca una die s'ùnica cosa chi t’at a abarrare at a èssere sa boghe sua in sos ammentos tuos e su nùmene suo in sas pregadorias tuas.
E si est giai andadu…tando onora•nde sa memòria sua cun sa vida chi ses sighinde a fraigare.
Ca mancari issu no b’est prus acanta a tie cun sa carena, s'amore suo, chi non morit mai, est in intro de te.
E cussu… non morit mai.

Post popolari in questo blog

Novas dae sa Regione: su Torpinu limba ufitziale de Sardigna!!!

Versos in caminu