"Sa Limba de Gabriel": una letzione tedesca chi allegat a su coro sardu
Una serana de meledu in contu de balia de sa limba sarda e de identidade at animadu eris sa sala de s'Unione de sos Comunes de su Mont'Arvu, pro more de sa projetzione de su documentàriu "Sa limba de Gabriel", contivigiada dae s'Ufìtziu de sa limba sarda. S'eventu no est istadu un'ocasione culturale ebbia, ma unu momentu de cunfrontu fungudu pro arresonare de polìtica linguìstica e de su sentidu de apartenèntzia a una terra e a una cultura.
S'addòbiu l'at abertu Antonello Pellegrino, diretore thiniscolesu de su Servìtziu Limba e Cultura Sarda de sa Regione Autònoma de sa Sardigna (RAS), chi at dissinnadu s'istrategia regionale de amparu e promotzione pro sa limba de minoria. Pellegrino at evidentziadu cun satisfatzione s'afortigamentu reghente de s'avisu TuLiS (Ufìtzios de sa Limba Sarda), colende·lu dae annuale a triennale. Custu mudamentu garantit istabilidade majore e programmatzione prus longa a sos interventos in sos territòrios, cunfirmende sa voluntade de sa RAS a investire galu de prus in su setore. Su diretore at in prus espressadu unu prètziu mannu pro s'initziativa, reconnoschende·nde su valore promotzionale pro sa limba.
A sighire, Angelo Canu at giutu sos saludos de su presidente Salvatore Ruiu, ausente pro impignos istitutzionales, pro posca introduire su documentàriu, de su cale nd'at curadu ripresas e fotografia (règia e montàgiu sunt de Aimone Sechi). Canu at relatadu sa gènesi de su progetu, chi contat s'istòria meravillosa de Gabriel, una fèmina tedesca bènnida a Sardigna – a prima borta – pro una vacàntzia. Una terra chi, cun sa cultura, s'istòria, sas traditziones suas, ma mescamente cun sa limba sua, l'at ammajada, ispinghende·la a unu sèberu radicale: a si tramudare e a bìvere sa vida sua inoghe.
Canu, orminende in sos pessos e in sas fainas de duas fèminas, at ispricadu sas diferèntzias intre s'esperièntzia de Gabriel e sa de Joyce Lussu, figuras acumonadas dae su sèberu de abbratzare a fundu una cultura non nadia, mustrende s'apartenèntzia che a una chistione de adesione ètica e passionale. Unu sèberu pro ambas, macari a manera diferente, de su coro e de sa mente.
Su curtzumetràgiu s'est mustradu a sos chi fiant in sala pro su chi de a beru est: unu viàgiu emotzionale e ìntimu. Cun sas paràulas suas, Gabriel at innudadu s'ànima pròpia, contende sa cuotidianidade sua e sa bisione profunda sua de sa Sardigna. Bisione chi at cajonadu una cummotzione berdadera in sala, contada e testimoniada a pustis in sa dibata post-projetzione. Paramiche su giudìtziu de sa sala: sa testimonia de custa fèmina tedesca est un'insignamentu de primore.
Totu cantos ant reconnotu s'esperièntzia de Gabriel, un'istràngia chi at fatu de su sardu su limbàgiu eletivu suo e sa bandera sua, che a una grandu letzione pro sos sardos. Su pùblicu at sutaliniadu comente sa passione sua e s'aficu suo rapresentent un'ammonestu poderosu a non dare pro iscontada e a amare de prus sa limba materna pròpia. "Sa limba de Gabriel" est duncas custu: un'innu a su sardu, ma fintzas a su coràgiu de su cambiamentu , dimustrende chi s'identidade prus bera est sa chi si sèberat.
Sa serana, duncas, at lassadu in totu cantos sa cussèntzia chi su sardu est una limba biva e capatza de incantare, a tretu de ingendrare una forma de sardidade noa, profunda, e liberatòria.
